НА­ШО­Л СЕ ЈУ­НАК, ИЗ­НА­ШОЛ

13.05.1998

Еден рев­но­сен пра­те­ни­к (по кој зна­е кој пат) де­но­ви­ве се оби­ду­ва да го ста­ви во дви­же­ње соб­ра­нис­ки­от ме­ха­ни­за­м за ко­неч­но да се до­не­се но­ви­от гр­б на зем­ја­та (што, ина­ку, да го пот­се­та­м чи­та­те­лот на то­а кол­ку кај нас вла­де­јач­ка­та пар­ти­ја ги по­чи­ту­ва ус­тав­нос­та и за­ко­ни­тос­та, спо­ред чл. 8 ст. 1 од Устав­ни­от за­кон за спро­ве­ду­ва­ње на Уста­вот на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја, тре­ба­ше да се сто­ри “во рок од шес­т ме­се­ци од де­нот на прог­ла­су­ва­ње­то на Уста­вот”, што ќе ре­че: не­ка­де во први­те ме­се­ци од 1992 го­ди­на, пред шес­т го­ди­ни).

При­тоа, пак по кој зна­е кој па­т (од пи­шу­ва­ње­то на ор­га­нот на ССР­НМ) дознав и ка­ко тре­ба­ло да из­гле­да “сод­ржи­на­та на гр­бот”. Тој тре­ба­ло да го из­ра­зу­ва су­ве­ре­ни­те­тот и ин­тег­ри­те­тот на држа­ва­та (!?), да би­де при­фа­тен од мно­зинство­то пра­те­ни­ци и да би­де из­раз на сфа­ќа­ња­та, стре­ме­жи­те и пог­ле­ди­те на гра­ѓа­ни­те на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја (!?).

Зна­ци­те на чу­де­ње не­ма да ги об­јас­ну­вам. На­мес­то то­а са­мо ќе пот­се­та­м на она што до­бар дел од чи­та­те­ли­те на ДНЕВ­НИ­К ве­ќе го знае: на­ши­от за­па­ден со­сед, Ал­ба­ни­ја, има на гр­бот цр­н орел, Бел­ги­ја – зла­тен лав врз цр­на ос­но­ва, Ве­ли­ка Бри­та­ни­ја – ду­ри се­дум ла­ва и хар­фа, рас­по­ре­де­ни во че­ти­ри по­ли­ња и цврс­то стис­на­ти со ед­на лен­та на ко­ја (ве­ру­ва­ле или не!) на францус­ки ја­зи­к пи­шу­ва: “Honny soit qui mal y pense” (сра­м да му е кој зло мис­ли), Гер­ма­ни­ја – цр­н орел, Гр­ци­ја – бел крст врз тем­но­си­на ос­но­ва, Хо­лан­ди­ја – зла­тен лав со меч во дес­на­та ше­па врз ви­о­ле­то­ва ос­но­ва, Норвеш­ка – зла­тен лав со кру­на на гла­ва­та и се­ки­ра фа­те­на со обе­те ше­пи, Пол­ска – бел орел врз цр­вен штит, Швајца­ри­ја – бел крст врз цр­ве­на ос­но­ва, Швед­ска – три кру­ни врз тем­но­син штит, итн. итн.

Се сом­не­ва­м де­ка мо­же да се нај­де не­кој сов­ре­мен врач што би са­кал (или по­точ­но: што би мо­жел) да про­тол­ку­ва кој од ови­е сим­бо­ли го из­ра­зу­ва су­ве­ре­ни­те­тот, а кој ин­тег­ри­те­тот на ови­е држа­ви. Осо­бе­но пак, кој еле­мен­т од гр­бот прет­ста­ву­ва из­раз на сфа­ќа­ња­та, сре­ме­жи­те и пог­ле­ди­те на гра­ѓа­ни­те на ти­е зем­ји? И кој ги ан­ке­ти­рал гра­ѓа­ни­те на ти­е зем­ји да­ли да има­ат та­ков гр­б или не.

Не­о­дам­на г. Алек­сан­дар Дон­ски, ис­то­ри­чар од Штип (ко­го што бу­гар­ски­от пе­ча­т го прог­ла­си за де­жу­рен неп­ри­ја­тел на бу­гар­ски­от на­род), обе­ло­де­ни де­ка Бу­га­ри­те, до при­е­мот на хрис­ти­јан­ство­то, на гр­бот има­ле ко­њска опаш­ка (!). Ка­ко и мно­гу дру­ги неш­та, де­неш­ни­от лав очиг­лед­но го зе­ле по­доц­на од сво­јот за­па­ден со­сед (Ма­ке­до­ни­ја), а за да има­ат пол­ноп­рав­на соп­стве­нос­т врз не­го, од по­о­дам­на се оби­ду­ва­ат да го присво­ја­т и са­ми­от со­сед, не­го­ви­от ја­зик, не­го­ва­та кул­ту­ра и ци­ви­ли­за­ци­ја.

Не се сом­не­ва­м де­ка, оце­ну­вај­ќи ги оби­ди­те на на­ши­те но­во­пе­че­ни гр­бо­пис­ци, чи­та­те­лот ќе од­мав­не со ра­ка­та из­ви­ку­вај­ќи: “Глу­по­сти!”. Тој што се оби­ду­ва ва­ка (СД­СМ-ов­ски!) да го конци­пи­ра гр­бот на држа­ва­та очиг­лед­но зна­е за хе­рал­ди­ка­та ис­то онол­ку кол­ку и јас за кван­тна фи­зи­ка. А, што е уш­те по­важ­но, и за ре­ал­нос­ти­те во оа­за­та на ми­рот!

Заш­то, да пот­се­та­м (ако ве­ќе не­ко­му не му тек­ну­ва): они­е чи­еш­то име е сра­мо­та да се из­го­ва­ра, а ко­и за­се­га, ба­ре­м фор­мал­но, се сме­та­ат се­бе­си за гра­ѓа­ни на Ма­ке­до­ни­ја, по­ве­ќе од си­гур­но ќе ин­сис­ти­ра­ат врз гр­бот на држа­ва­та да се нај­де нив­ни­от оми­лен цр­н двог­лав орел, што дру­ги­те нејќа­т да го ви­да­т ни на­со­не; Тур­ци­те (со пол­но пра­во!) за­дол­жи­тел­но ќе ја ба­ра­ат по­лу­ме­се­чи­на­та, Ро­ми­те мо­же­би не­как­во тр­ка­ло (ка­ко спо­мен на ста­ри­те вре­ми­ња ко­га чер­га­ре­а од мес­то до мес­то на зап­реж­ни ко­ли), Вла­си­те – крс­тот (“со крс­тот на че­ло”), “че­ти­ри сто­ти­ни­те ил­ја­ди” Ср­би (од по­пи­сот пра­вен спо­ред ме­то­ди­те на поз­на­ти­от срп­ски де­мог­раф др. Ру­ка­ви­на) – еле­мен­ти од гр­бот на нив­на­та ма­тич­на држа­ва, на­ши­те ов­деш­ни Бу­га­ри (ко­е ро­де­ни ко­е при­ро­де­ни) мо­же­би ќе фа­та­т да пе­ка­ат по нес­пра­вед­ли­во за­гу­бе­на­та ко­њска опаш­ка. А пак спра­вед­ли­ва Ев­ро­па, во со­об­раз­нос­т со сво­јот став за име­то (ФIРОМ) мо­же­би ќе ин­сис­ти­ра и гр­бот да ја из­ра­зу­ва при­пад­нос­та на Ма­ке­до­ни­ја кон “по­ра­неш­на­та ју­гос­ло­вен­ска за­ед­ни­ца”, па та­ка на не­го да се нај­де ба­ре­м еден од не­ко­гаш­ни­те пет (или шест) фа­ке­ли.

Доб­ро ин­фор­ми­ра­ни­от ор­ган на ССР­НМ, ме­ѓу­тоа, се сом­не­ва во шан­си­те да се до­не­се држав­ни­от грб, па, во та­а смис­ла, уш­те во нас­ло­вот на ре­че­ни­от на­пис на­ја­ву­ва де­ка “Но­ви­от гр­б ќе го че­ка но­ви­от пар­ла­мент”.

За ма­лу ќе за­бо­ра­вев да спо­ме­на­м ка­ко рев­нос­ни­от пра­те­ник, во про­чу­е­ни­от СД­СМ-ов­ски ре­фор­мски дух, си го за­мис­лу­ва на­ши­от нов грб: то­а би бил се­гаш­ни­от држа­вен грб, ос­ло­бо­ден од “со­ци­ја­лис­тич­ки­те еле­мен­ти” (би не­мал пе­ток­ра­ка!). При­тоа, ос­та­ну­ва со­се­ма не­јас­но од ка­де то­а пе­ток­ра­ка­та да би­ла иде­о­лош­ко (со­ци­ја­лис­тич­ко) обе­леж­је: цен­трал­ни­от сим­бол на ита­ли­јан­ски­от гр­б де­нес (а Ита­ли­ја, ако не се ла­жам, не е и ни­ко­гаш не би­ла со­ци­ја­лис­тич­ка зем­ја) е ток­му пе­ток­ра­ка­та – бе­ла, об­ра­бе­на со цр­ве­но, рас­п­на­та врз не­ка­ков зап­ча­ни­к и об­вит­ка­на со две зе­ле­ни гран­ки, со то­а што врз лен­та­та ко­ја ги пов­рзу­ва пи­шу­ва “Republica Italiana”.

Ина­ку, фак­тот де­ка ма­ке­дон­ски­от на­род ве­ќе пе­де­се­ти­на го­ди­ни го трпи тој гр­б (нап­ра­вен во не­ко­гаш­на­та ко­му­нис­тич­ка ра­бо­тил­ни­ца од стра­на на Ѓор­ѓе Ан­дре­је­виќ-Кун, а спо­ред об­ра­зе­цот на гр­бот на СССР), са­мо во СД­СМ мо­же да се тол­ку­ва ка­ко не­го­ва “оп­шта при­фа­те­нос­т кај гра­ѓа­ни­те”. Од ова­а ар­гу­мен­та­ци­ја во врска со гр­бот до ста­вот де­ка вла­де­е­ње­то на не­ко­гаш­ни­те цр­ве­ни (а де­нес си­но пре­вап­ца­ни) ѓоа-ко­му­нис­ти има по­ло­ви­на век тра­дици­ја, па та­ка тре­ба да ос­та­не и в ид­ни­на, има са­мо еден че­кор.

###

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ не се продаваат на „традиционален“ начин туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од нашите стратешки определби.

Инструкции за нарачување

За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај во горниот десен агол и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ а ние книгите заедно со автограмот од авторот ќе ги доставиме на Вашата домашна адреса. При нарачката, во полето Белешка за нарачката, задолжително наведете „Колумни“.

Забелешка: Можете да донирате износ по ваш избор но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, ве молиме контактирајте нé претходно.