ПРЕТ­СЕ­ДА­ТЕЛ­СКИ КАН­ДИ­ДАТ

11.09.1999

На­ро­де! Во де­мок­рат­ска, плу­ра­лис­тич­ка Ма­ке­до­ни­ја, на че­ло со неј­зи­на­та по­бе­до­нос­на ВМРО-ДПМ­НЕ, се слу­чу­ва­ат вис­тин­ски чу­да (де­нес би рек­ле: про­ме­ни)! Ете, ду­ри и јас до­жи­ве­ав чес­т да про­мо­ви­ра­м ед­на кни­га! За да има прет­ста­ва чи­та­те­лот за дос­тре­лот на ова­а пла­не­тар­на про­ме­на, ќе на­по­ме­на­м де­ка во по­ра­неш­на­та (про­пад­на­та!) тран­зи­ци­ја (пре­од­ни­от пе­ри­од од ка­пи­та­ли­за­м во ко­му­ни­зам, што ни­е од ми­лос­т си го ви­кав­ме “со­ци­ја­ли­зам”) ни­ед­наш ни­кој не ме бе­ше по­ну­дил да про­го­во­ра­м за не­ко­ја но­ва кни­га, ду­ри ни да се ра­бо­те­ше за прак­ти­кум по пред­вој­нич­ка обу­ка.

Ни­ка­ко не ми бе­ше јас­но зош­то лу­ѓе­то тол­ку вни­ма­тел­но ме од­бег­ну­ваа, заш­то бев (и сѐ уш­те сум) го­ле­м љу­би­тел на кни­га­та, чи­та­м мно­гу, пре­ве­ду­ва­м по ма­лу и од гер­ман­ски и од францус­ки, а не мно­гу и од ан­глис­ки, са­ми­от на­пи­шав и об­ја­вив не­кол­ку кни­ги (иа­ко не до­жи­ве­ав не­кој да ми при­ре­ди про­мо­ци­ја). Кој знае, мо­же­би на лу­ѓе­то им бе­ше страв да не ре­ча­м за про­мо­ви­ра­ни­те кни­ги, ме­ѓу дру­го­то, и неш­то што на­вис­ти­на го мис­лам, а не е за ка­жу­ва­ње. А и то­а по­не­ко­гаш, во врска со не­ко­и дру­ги ра­бо­ти, ми се слу­чу­ва­ло!

Г. Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски очиг­лед­но не се пла­ше­ше од она што мо­жев да го ка­жа­м и љу­без­но ме по­ка­ни да збо­ру­ва­м за не­го­ва­та кни­га “Прет­се­да­тел­ски кан­ди­дат” во Штип. Ед­на ве­чер, неш­то пред пол­ноќ, му сед­нав (по­точ­но: му легнав, заш­то та­ка ми е по­у­доб­но чи­та­ње­то, си ја пуш­тив “Му­зи­ка­та на во­да” од ста­ри­от до­бар Хен­дел) и фа­тив да чи­там. Чи­тав це­ла но­ќ и не­ка­де око­лу осум ча­сот изут­ри­на бев го­тов со лек­ти­ра­та, па мо­жев да пој­да­м и да по­спи­ја­м троа.

По­фал­ба за ед­на кни­га е ве­ќе и са­мо­то то­а што чо­век ќе се фа­ти за не­а и не ја ис­пуш­та од ра­ка до­де­ка не дој­де до неј­зи­ни­от крај, па ма­кар ја за­гу­бил це­ла­та Бож­ја ноќ. Пре­ма­лен од неп­рос­пи­е­на­та ноќ, до­де­ка же­на ми тр­гну­ва­ше на ра­бо­та (а јас на спи­е­ње), имав уш­те са­мо тол­ку си­ла да ѝ ре­чам: “Не е важ­но за ко­го ќе ре­шиш да гла­саш, ама ова­а кни­га мо­ра да ја про­чи­таш: ќе ти би­де ми­ло што вол­ку ум­на кни­га на­пи­шал еден на­ши­нец!”.

Ме­не лич­но, кни­га­та на Љу­би­ша ми бе­ше прив­леч­на и по­ра­ди неш­то дру­го: кол­ку што по­ве­ќе се зад­ла­бо­чу­вав во неа, тол­ку по­ве­ќе се заг­ле­ду­вав во се­бе: та­а (и без не­го­ва жел­ба, и без не­го­ва на­ме­ра, без как­ва и да е не­го­ва по­мис­ла) збо­ру­ва­ше за ме­не (ток­му та­ка!), за мо­и­те по­ли­тич­ки идеи, за иде­и­те што ги зас­та­пу­вав пре­ку Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја. Та­ка и мо­ра­ше да слу­чи, на про­мо­ци­ја­та во Штип да нап­ра­ва­м им­про­ви­зи­ра­на па­ра­ле­ла по­ме­ѓу иде­и­те на ав­то­рот и прог­ра­мски­те оп­ре­дел­би на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја. При­тоа, не зна­м што ми пра­ве­ше по­го­ле­мо за­до­вол­ство: фак­тот што ка­ко нас мис­ли еден Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски, ев­роп­ски еру­ди­т од го­ле­м маш­таб, или што ни­е во сво­и­те прог­ра­мски оп­ре­дел­би сме за­пи­ша­ле иде­и на ко­и тој ќе дој­де без во­оп­што да зна­е за на­ши­те.

Та­ка, ако мо­то­то на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја на први­те сло­бод­ни из­бо­ри во Ма­ке­до­ни­ја бе­ше (и ос­та­ну­ва) “Ма­ке­до­ни­ја ” прис­тој­но мес­то за жи­ве­е­ње!”, ам­би­ци­ја­та на на­ши­от то­га­шен (и, ева!, ве­ќе не и се­га­шен) прет­се­да­тел­ски­от кан­ди­да­т Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски би­ла ис­то та­ка зем­ја­ва да се сто­ри прис­тој­но мес­то за жи­вот (стр. 18)! Ако ние, не ед­наш, по­ви­ку­вав­ме на на­ци­о­нал­но по­ми­ру­ва­ње на Ма­ке­донци­те (се раз­би­ра, не за­мис­лу­вај­ќи си го ка­ко Ди­ми­тар Ди­мит­ров & комп. да сме приз­на­е­ле оти сме Бу­га­ри по род, ис­то ка­ко што не­го­ви­те род­ни­ни во При­мор­ска Ма­ке­до­ни­ја мо­раа(т) да приз­на­ат де­ка се Гр­ци по род ако са­ка­ат да има­ат прис­тој­на жи­ве­ач­ка), та­а иде­ја чи­та­те­лот ќе ја срет­не во иден­ти­чен вид и кај Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски (стр. 17).

Не ми­на­а ни три ме­се­ци от­ка­ко фа­тив­ме да ја пра­ви­ме Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја, а не­кој (да не ре­ча­м кој!) ни ја за­ле­пи ети­ке­та­та за ели­ти­зам, алу­ди­рај­ќи на то­а што во прва­та ма­ке­дон­ска сло­бод­но фор­ми­ра­на (опо­зи­ци­о­на) пар­ти­ја вле­го­а глав­но прет­став­ни­ци на ма­ке­дон­ска­та ин­те­ли­генци­ја, лу­ѓе со дар­ба, со про­фе­си­ја, со обез­бе­де­на жи­ве­ач­ка, со ра­бот­ни на­ви­ки, на­ку­со – со си­те ни­ша­ни на асол­ни лу­ѓе. Ина­ку, за они­е што не зна­ат, збо­рот “ели­ти­зам” за вре­ме на ко­му­низ­мот има­ше приз­вук на пцост: на екс-ко­му­нис­ти­те (за­љу­бе­ни­ци во принци­пот на урам­ни­лов­ка) ниш­то не им бе­ше по­од­врат­но од ели­ти­зам. За­то­а сво­и­те нај­вер­ни кад­ри ги ба­ра­а и ги на­о­ѓа­а ме­ѓу ме­ди­ок­ри­те­ти­те! По­ло­ша од ели­ти­за­м бе­ше са­мо “гра­ѓан­ска­та дес­ни­ца”! Ни­е во Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја не бев­ме за­ин­те­ре­си­ра­ни за без­дар­ни­ци, ни­ту за лум­пен­про­ле­те­ри, за лиш­ки и ли­жи­са­а­ни и то­а от­во­ре­но го ка­жу­вав­ме. Книш­ки ве­ру­вав­ме де­ка е нај­доб­ра она­а пар­ти­ја што има мно­гу сим­па­ти­зе­ри, а ма­лу ак­ти­вис­ти. Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја ни­ко­гаш не се бо­ре­ше за број­но член­ство (во мо­мен­тот ко­га бе­ше нај­мно­губ­рој­на, таа, ве­ру­ва­ле или не, има­ше рам­но 1.537 чле­но­ви!). Си­те бе­а ком­пју­тер­ски ре­гис­три­ра­ни, ни­кој не пла­ќа­ше чле­на­ри­на, а ре­дов­но (и бес­плат­но) го до­би­ва­ше ДЕ­МОК­РАТ­СКИ ФО­РУМ.

Ар­но ама, во “мат­на и крва­ва Ма­ке­до­ни­ја”, ка­ко во ко­му­низ­мот, та­ка и во плу­ра­лиз­мот, ниш­то не ти би­ло спо­ред по­лит(ик)олош­ки­те учеб­ни­ци: без­дар­ни­ци­те, безраз­бот­ни­ци­те, без­дел­ни­ци­те, здру­же­ни со сом­ни­тел­ни ти­по­ви со пе­ри-но­си жи­вот­на фи­ло­со­фи­ја (лу­ѓе што бе­а нај­ви­со­ки држав­ни, еко­ном­ски, кул­тур­ни и се­как­ви дру­ги ко­ме­са­ри во ко­му­низ­мот, а так­ви се и де­нес во ко­а­ли­ци­ја­та за про­ме­ни) нап­ра­ви­ја го­лем, цврст со­јуз што си­гур­но по­бе­ду­ва на из­бо­ри­те, пот­врду­вај­ќи ја на де­ло лу­цид­на­та кон­ста­та­ци­ја на Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски: “Од си­те за­го­во­ри и од си­те пак­то­ви на овој свет најц­врс­ти се они­е на “без­дар­ни­ци­те” (стр. 19).

Ко­га про­чи­тав ка­ко на ед­но мес­то ве­ли де­ка го ин­те­ре­си­ра ид­ни­на­та, а не ми­на­то­то, се се­тив на она што и са­ми­от го збо­ру­вав на Ос­но­вач­ко­то соб­ра­ни­е на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја, по­ви­ку­вај­ќи ги на­ши­те чле­но­ви да гле­да­ат нап­ред, а не на­зад. Осо­бе­но, да не си ги тро­ша­т си­ли­те (пре)ис­пи­ту­вај­ќи ги гре­во­ви­те на ѓоа-ко­му­нис­ти­те во из­ми­на­ти­те 45 го­ди­ни. Ни­е има­ме сво­ја прог­ра­ма, та­а се­та е свр­те­на кон ид­ни­на­та, са­мо со не­а мо­же од Ма­ке­до­ни­ја да нап­ра­ви­ме “прис­тој­но мес­то за жи­ве­е­ње”, за­тоа, да им го ос­тави­ме ми­на­то­то на они­е што про­фе­си­о­нал­но се по­ви­ка­ни да се за­ни­ма­ва­ат со не­го: на ис­то­ри­ча­ри­те!

И та­ка, кол­ку по­ве­ќе збо­ру­вав за уба­ви­те иде­и на кни­га­та на Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски, тол­ку по­ве­ќе се ис­чу­ду­вав над еден факт: од как­ви туту­рут­ки е со­чи­нет тој сла­вен ВМРО-ДПБ­НЕ ко­га мо­жел да се от­ка­же од ва­ков еден чо­век, што, зго­ра на тоа, на ми­на­ти­те, бес­крај­но вал­ка­ни из­бо­ри, ус­пе­а да со­бе­ре ни по­ве­ќе ни по­ма­лу ту­ку 204.000 приз­на­е­ни и 135.000 приз­на­е­ни ка­ко не­го­ви, но “не­ва­жеч­ки” гла­со­ви.

Ед­но вре­ме са­кав јав­но да ка­жам: не­кој ов­де на­вис­ти­на е луд. Или ВМРО што се от­ка­жу­ва од ва­ка зна­ча­ен чо­век, или Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски, што сѐ уш­те се дек­ла­ри­ра ка­ко не­гов член. Тре­то не­ма! Но, не го ре­ков, не се сом­не­ва­м де­ка еден ден или друг Љу­би­ша Ге­ор­ги­ев­ски ќе ни се вра­ти во Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја, ка­де што при­па­ѓа­ше пред да пој­де да го за­си­ли “на­ци­о­нал­но­то”.

Ина­ку, и на Љу­би­ша му ре­ков (уш­те пред да се от­ка­же од тр­ка­та за кан­ди­да­ту­ра) и ту­ка ќе го пов­то­рам: би би­ло чис­та пер­вер­зи­ја на­род ка­ков што е ма­ке­дон­ски­от да до­би­е прет­се­да­тел ка­ков што е тој: би бил до­бар за Чеш­ка, за Фин­ска, мо­же­би и за Сло­ве­ни­ја, но за Ма­ке­до­ни­ја – ни­ка­ко! Овој на­род (ќе) си има влас­т как­ва што зас­лу­жу­ва! И од то­а не­ма спас!

###

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ не се продаваат на „традиционален“ начин туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од нашите стратешки определби.

Инструкции за нарачување

За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај во горниот десен агол и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ а ние книгите заедно со автограмот од авторот ќе ги доставиме на Вашата домашна адреса. При нарачката, во полето Белешка за нарачката, задолжително наведете „Колумни“.

Забелешка: Можете да донирате износ по ваш избор но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, ве молиме контактирајте нé претходно.