АКО ЛА­ЖЕ ФО­КУС, МЛАД БО­РЕ­Ц НЕ ЛА­ЖЕ

19.08.1998

Пи­шу­ва­ње­то кни­га за неш­то што ми­на­ло ба­ра, од вре­ме на вре­ме, да се по­сег­не по ста­ри писма, кни­ги, спи­са­ни­ја и вес­ни­ци. Та­ка ми дој­де в раце еден при­ме­рок на МЛАД БО­РЕ­Ц (бр. 1682 од 07.11.1990), вис­тин­ски вре­меп­лов, по­све­тен на из­бо­ри­те 1991, со мо­за­и­к од пор­тре­ти на то­гаш­ни­те пар­тис­ки ли­де­ри на нас­лов­на­та стра­ни­ца: Во гор­ни­от ред Га­не То­до­ров­ски од МА­АК (се­га ам­ба­са­дор во Москва), Славко Ми­ло­сав­лев­ски од Со­ци­јал-де­мок­рат­ска­та пар­ти­ја (се­га ам­ба­са­дор во Бел­град), Љуп­чо Ге­ор­ги­ев­ски од ВМРО-ДПМ­НЕ (то­гаш се пи­шу­ва­ше со “п”, а не “б”), па Пе­тар Го­шев од СКМ-ПД­П (со од­вај по не­ко­е бе­ло влак­но во ко­са­та, ева), во дол­ни­от ред Ѓор­ѓи Мар­ја­но­ви­ќ од Ли­га­га за де­мок­ра­ти­ја (со ло­шо врза­на кра­ва­та), па Влат­ко Стефа­нов­ски од На­род­на­та пар­ти­ја (на­мур­тен ка­ко и се­ко­гаш), Стојан Ан­дов од Со­ју­зот на ре­фор­мски­те си­ли (за­мис­ле­но заг­ле­дан не­ка­де в дес­но), по­те­м оној Ха­љи­љи од ПД­П (му го за­бо­ра­вив име­то), а одоз­го­ра до до­лу, пре­ку це­ла­та стра­ни­ца Ки­ро По­пов­ски од Со­ци­ја­лис­тич­ка­та пар­ти­ја (Бог да го прос­ти). Чи­та­м по неш­то од тек­сто­ви­те за да ви­да­м има ли не­ко­ја ниш­ка што то­гаш­на по­ли­тич­ка Ма­ке­до­ни­ја ја пов­рзу­ва со де­неш­на­ва. И, Бо­га­ми, на­о­ѓам! Ни­ко­ла Мла­де­нов (под нас­лов “Ма­ке­до­ни­јо, гла­сај за се­бе!”) за то­гаш­ни­от Из­вршен со­вет на СР­М ќе ре­че: “То­а што е нај­кри­ти­ку­ва­на, сѐ уш­те не зна­чи де­ка е и нај­сла­ба вла­да!”. Во ме­ѓув­ре­ме дој­до­а и не­ко­и дру­ги вла­ди, ко­ја од ко­ја пок­ри­ти­ку­ва­на, а си­те ста­бил­ни до не­мај­ка­де. Ина­ку, за влас­та на ти­е из­бо­ри кон­ку­ри­ра­а “ду­зи­на пар­тии” и (ни то­гаш, ка­ко ни се­га, впро­чем) ни­кој со ни­ко­го не бил во ко­а­ли­ци­ја, што, за Ни­ко­ла, е доб­ро: “Не­ка се ис­про­ба се­кој, не­ка ви­ди кол­ка­ви му се мож­нос­ти­те!”. Она што од тој тек­ст ни де­нес не за­гу­би­ло на ак­ту­ел­нос­т е зак­лу­чо­кот на (и то­гаш и се­га) лу­цид­ни­от ав­тор: “Из­бор­ни­от ре­зул­тат, кој би зна­чел расцеп­ка­нос­т на из­би­рач­ко­то те­ло на по­ве­ќе пар­тии, од ко­и ни­ед­на не мо­же са­ма да фор­ми­ра вла­да, не ќе е гла­са­ње про­тив, ту­ку ЗА Ма­ке­до­ни­ја. Во спро­тив­но мо­же да ни се слу­чи Хрват­ска, ка­ко пот­врда на те­за­та ко­ја ве­ли де­ка од ап­со­лут­на влас­т без ле­ги­ти­ми­тет, по­о­пас­на е са­мо ап­со­лут­на­та влас­т со ле­ги­ти­ми­тет!”. Во ис­ти­от број г. Љуп­чо Ге­ор­ги­ев­ски (на кра­јот од сво­е­то ин­тер­вју) ве­ли: “Мо­же­би ка­ко ни­ко­ја дру­га, ма­ке­дон­ска­та ин­те­ли­генци­ја де­нес кал­ку­ли­ра и го че­ка по­бед­ни­кот за да мо­же ус­пеш­но да се прес­тро­и во по­сти­з­бор­на­та фа­за. Не­ма­ње­то став на та­а ма­ке­дон­ска ин­те­ли­генци­ја за би­ло што е она што ме­не ме ра­зо­ча­ру­ва, не ка­ко пар­тис­ка лич­ност, ту­ку ка­ко чо­век.”. Де­нес, чув­ству­вај­ќи ја си­ла­та на ВМРО-ДПМ­НЕ и мож­нос­та да се офај­да­т од неј­зи­на­та евен­ту­ал­на по­бе­да, на ова­а пар­ти­ја и прис­та­пу­ва­ат мно­гу­ми­на “ин­те­лек­ту­ал­ци”. Да бе­ше се­га г. Ге­ор­ги­ев­ски оној млад не­о­ро­ман­ти­чар од пред де­вет го­ди­ни, ќе има­ше при­чи­на да би­де уш­те по­ра­зо­ча­ран. Са­мо, ни тој не е ве­ќе она што бе­ше. Од сво­ја стра­на, то­гаш­ни­от ли­дер на СКМ-ПДП, г. Пе­тар Го­шев, со­се­ма трез­ве­но про­це­нил ко­га из­ја­вил: “За­пад ќе нѐ под­држи!”. За­пад на­вис­ти­на ги под­држа (и сѐ уш­те ги под­држу­ва) пре­вап­ца­ни­те ко­му­нис­ти. Што му тре­ба­ше са­мо на нив­ни­от прет­се­да­тел да ја на­пуш­та до­бит­на­та ком­би­на­ци­ја? За чу­до, со г. Стојан Ан­дов не­ма ин­тер­вју, што не зна­чи де­ка го не­ма во МЛАД БО­РЕЦ. Го има и то­а на це­ли три (ска­по пла­те­ни!) ко­лор стра­ни­ци: на прва­та, за Со­ју­зот на Ре­фор­мски­те Си­ли на Ма­ке­до­ни­ја, под мо­то­то “МА­КЕ­ДО­НИ­ЈА Е ВО ВА­ШИ­ТЕ РАЦЕ”, се насмев­ну­ва Ан­те Мар­ко­виќ, по­ви­ку­вај­ќи “Прид­ру­же­те се!”. На вто­ра­та, под ис­то­то заг­лав­је, из­вод од кур­сна­та лис­та за 15.12.1989 (ед­на гер­ман­ска мар­ка = 700 ди­на­ри) и за 7.11.1990 го­ди­на (ед­на гер­ман­ска мар­ка = 700 ди­на­ри), со вос­кли­к на Ре­фор­мски­те Си­ли “СА­МО НИ­Е НЕ­ВОЗ­МОЖ­НО­ТО ГО ПРА­ВИ­МЕ ВОЗ­МОЖ­НО”. Ду­ри на тре­та­та пла­те­на ко­лор стра­ни­ца, во сен­ки­те на Баг­дад­ски­те пал­ми, на­мес­те­но “се смее” г. Стојан Ан­дов, твр­деј­ќи де­ка ако гла­са­ме за Ре­фор­мски­те Си­ли ќе сме нап­ра­ве­ле ВИС­ТИН­СКИ ИЗ­БОР. Пред не­ко­е вре­ме (пак во ед­но спи­са­ни­е на ма­ке­дон­ски­от по­ли­тич­ки Нос­тра­да­мус!) овој ис­т чо­век твр­де­ше де­ка тој ни­ка­ко не се “шле­пу­вал” за смет­ка (и за сла­ва) на г. Ан­те Мар­ко­виќ. Но, на­род­на­та ве­ли: “ако ла­же ФО­КУС, МЛАД БО­РЕ­Ц не ла­же!”. Ме­не, на кра­јот од се­ри­ја­та ин­тер­вјуи, ме пра­шу­ва­ат: “Во прог­ра­ма­та ве­ли­те де­ка на на­ци­о­нал­ни­те мал­цинства ќе им ги га­ран­ти­ра­те си­те пра­ва спо­ред ме­ѓу­на­род­ни­те кон­венци­и и ниш­то по­мал­ку и ниш­то по­ве­ќе. Ка­ко ќе го спро­ве­де­те то­а со ог­лед на фак­тот што не­ко­и мал­цинства во Ма­ке­до­ни­ја, на при­мер Ал­банци­те, мо­же мно­гу лес­но де фак­то да ста­на­т мно­зинство?”, а јас ка­те­го­рич­но од­го­ва­рам: “То­а не мо­же да се слу­чи. Ко­га ќе ста­не­ме ни­е мал­цинство то­гаш ни­е ќе ба­ра­ме Ал­банци­те да ни ги приз­на­ат си­те на­ци­о­нал­ни пра­ва на мал­цинство.

Се­га се ти­е мал­цинство и ќе ги има­ат мал­цин­ски­те пра­ва. Ти­е не се ма­ли (…), лу­ѓе­то вклу­че­ни во ова­а по­ли­тич­ка бор­ба од ал­бан­ско­то мал­цинство упор­но во­ју­ва­ат за еден бол­ше­вич­ки фан­том: ти­е са­ка­ат да ста­на­т на­род, за­то­а што бол­ше­виз­мот нив ги на­ре­че на­род­ност. Ал­банци­те се на­род и тој на­род има сво­ја држа­ва во Ал­ба­ни­ја. Во ова­а зем­ја Ал­банци­те се мал­цинство. Што по­ра­но се свик­на­т да раз­мис­лу­ва­ат во ови­е ка­те­го­рии, тол­ку по­без­бол­но ќе мо­же да се вкло­па­т во ре­ал­нос­та на ова­а зем­ја (…)”. Г. Ха­љи­љи ве­ќе одам­на го не­ма (на по­ли­тич­ка­та сце­на). Они­е што дој­до­а по не­го, на­мес­то да на­у­ча­т неш­то од то­а што се слу­чу­ва око­лу нас, ода­т уш­те по­да­ле­ку во сво­и­те ба­ра­ња. Та­ка, де­но­ви­ве, еден од нив, по име Џа­фе­ри, тврди де­ка “Гли­го­ров ну­ди по­мал­ку од Ми­ло­ше­виќ”. За прв па­т от­ка­ко овој чо­век поч­на јав­но да ја нер­ви­ра Ма­ке­до­ни­ја со сво­ја­та ве­ли­ко­ал­бан­ска фи­ло­зо­фи­ја го­тов сум да се сог­ла­са­м со не­го: Гли­го­ров (из­гле­да за не­го­ва го­ле­ма жал) нѐ нап­ра­ви нај­број­на (пер ка­пи­та!) по­ли­ци­ја во Ев­ро­па и не спро­ве­ду­ва те­рор врз пле­ме­то чиј­што ли­дер е г. Џа­фе­ри. Г. Гли­го­ров не уки­на ни­ед­но ал­бан­ско учи­лиш­те и не от­пуш­ти ни­е­ден (не­ло­ја­лен или ло­ја­лен, се­ед­но) Ал­ба­не­ц од ра­бо­та. До­де­ка Ми­ло­ше­ви­ќ се­кој­днев­но (ве­ќе не­кол­ку ме­се­ци) при­ре­ду­ва вис­тин­ски праз­нич­ни ог­но­ме­ти по Ко­со­во, г. Гли­го­ров се уш­те не за­па­пил ни­ед­на ал­бан­ска ку­ќа. Од г. Гли­го­ров не по­бегнал ни­е­ден Ал­ба­нец, а ка­мо­ли це­ли се­меј­ства. Да не наб­ро­ју­ва­м ве­ќе. Си зе­ма­м сло­бо­да (во име­то на г. Џа­фе­ри и на не­го­ви­от из­на­ма­чен на­род) јав­но да зап­ра­шам: “До ко­га ва­ка, гос­по­ди­не Прет­се­да­те­ле? За­ре­м не мо­же­те, ба­ре­м пред из­бо­ри­те, ба­ре­м за да го за­до­во­ли­те г. Џа­фе­ри и комп. да при­ре­ди­те ед­на ма­ла за­ба­ва а ла Ми­ло­ше­ви­ќ и да за­па­ли­те сто­ти­на ал­бан­ски ку­ќи во За­пад­на Ма­ке­до­ни­ја?”. Да из­бр­ка­те ба­ре­м сто­ти­на ал­бан­ски се­меј­ства. За да има кут­ри­от г. Џа­фе­ри на што да се жа­ли. Аух! Мор­ни­ци ми пој­до­а ду­ри и од ова­а иро­ни­ја на смет­ка на збо­ро­ви­те од ве­ле­ум­ни­от ал­бан­ски­от три­бун. Вре­ме е не­го­ви­те со­на­род­ни­ци да се зап­ра­ша­ат, да­ли е сѐ во ред со мен­тал­но­то здрав­је на нив­ни­от ли­дер. По Ко­со­во ќе би­де доц­на! (Па­те­м ре­че­но, на Гер­манци­те не им е не­как­во по­себ­но олес­ну­ва­ње на ду­ша­та ко­га, по за­гу­бе­на­та вој­на, дозна­а де­ка Хит­лер и не бил баш “со си­те”.)

###

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ не се продаваат на „традиционален“ начин туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од нашите стратешки определби.

Инструкции за нарачување

За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај во горниот десен агол и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ а ние книгите заедно со автограмот од авторот ќе ги доставиме на Вашата домашна адреса. При нарачката, во полето Белешка за нарачката, задолжително наведете „Колумни“.

Забелешка: Можете да донирате износ по ваш избор но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, ве молиме контактирајте нé претходно.