ПРИЗ­НА­НИЕ

27.01.2000

Чо­век по­не­ко­гаш зна­е да би­де воз­бу­ден од неш­то, а да не би­де све­сен за сво­ја­та воз­бу­да. То­гаш во деј­ство обич­но ста­пу­ва не­со­ни­ца­та. Не­ма ни заб­р­зан пул­с ни­ту пак по­ка­чен крвен при­ти­сок, на­ви­дум е со­се­ма приб­ран, ми­рен, са­мо – ни­ка­ко да зас­пие! И поч­ну­ва да раз­мис­лу­ва за неш­то што тре­ба да го сто­ри, а то­а уш­те по­ве­ќе го од­да­ле­чу­ва од со­нот.Ток­му то­а ми се слу­чи но­ќес­ка. Легнав ре­ла­тив­но ра­но (во два ча­сот по пол­ноќ) и уба­во, мир­но спи­ев до че­ти­ри, ко­га се раз­бу­див и ста­нав да се на­пи­ја­м во­да и го чу­в Мар­ко (ма­га­ре­то на со­се­дот) ка­ко збе­с­на­то тро­па со ко­пи­та­та по ли­ме­ни­те ѕи­до­ви на сво­ја­та под­виж­на ку­ќич­ка со ко­ја го во­за­т по гра­дот и со не­го, вап­сан ка­ко зеб­ра, ги сли­ка­ат де­чи­ња­та. Та­ка мо­јот до­сет­лив со­сед се оби­ду­ва да за­ра­бо­ти не­ко­ја па­рич­ка и да пре­жи­вее. Ар­но ама но­ќе на Мар­ко во­оп­што не му е удоб­но во тес­ни­от ме­та­лен зат­вор, па по це­ла но­ќ тро­па ли тро­па кут­ри­от без да има кој да му по­мог­не. Да сме Ан­гли­ја се­ка­ко би се на­шо­л не­кој да го при­ја­ви и со­се­дот да од­го­ва­ра за из­ма­чу­ва­ње на жи­вот­но. Ама не сме Ан­гли­ја, ту­ку Бал­кан бав­ча, Ма­ке­до­ни­ја, а во не­а ни­кој не се гри­жи ни за лу­ѓе­то, а ка­мо­ли за жи­вот­ни­те. Пред не­кој ден ми­ну­ва­м пре­ку Ка­ме­ни­от мос­т по ед­но ку­чеш­ки лу­то вре­ме, сту­дот прос­то апе по об­ра­зи­те, а не­ко­и Ци­га­ни сре­де мос­тот (врз ед­но ли­то картон­че) ос­тави­ле бе­бе не по­ста­ро од две го­ди­ни за да пи­та за нив. Ле­жи кут­ро­то, не мрда. Лу­ѓе­то ми­ну­ва­ат, врта­т гла­ва или им пцу­ја­т сѐ по спи­сок на без­душни­те ро­ди­те­ли. Да сме прав­на држа­ва, ка­ко што не сме, г. Став­ре Џи­ков би ги вик­нал на ра­порт скоп­ски­те об­ви­ни­те­ли да ги рас­пра­ша чу­ле ли не­ко­гаш за чл.201 ст. 2 КЗ (кој со зат­вор од три ме­се­ци до три го­ди­ни ги каз­ну­ва ро­ди­те­ли­те што од ко­рис­то­љу­би­е го на­ве­ду­ва­ат сво­е­то де­те на пи­та­ње). Но, ка­ко што на ови­е стра­ни­ци по­ве­ќе па­ти кон­ста­ти­рав­ме, г. Џи­ков очиг­лед­но има по­важ­ни ра­бо­ти оп­што да се гри­жи за при­ме­на­та на Кри­вич­ни­от за­ко­ник, би­ло да е во пра­ша­ње Ци­ле На­ци­о­на­ле, би­ло да се во пра­ша­ње пи­та­чи­те. До­тол­ку по­ве­ќе што по­следни­ве се Ро­ми, а тој (и пре­ку се­лек­тив­на­та при­ме­на на за­ко­нот?) мо­ра да да­ва свој при­до­нес за “ре­лак­си­ра­ни­те ме­ѓу­ет­нич­ки од­но­си”.

Ете так­ви мис­ли фа­ти­ја да ми се врта­т по гла­ва­та, во чи­еш­то не­ко­е  кат­че дре­ме­ше и соз­на­ни­е­то де­ка е втор­ни­к и де­ка де­нес тре­ба да си ја на­пи­ша­м “до­маш­на­та ра­бо­та” (ка­ко што са­ми­от ги на­ре­ку­ва­м мо­и­ве ко­лум­ни). И та­ка, мис­леј­ќи си од ед­но на дру­го на тре­то ста­на де­вет ча­сот, а јас око не зак­ло­пив. Око­лу де­вет сум зас­пал (се­га сме на зим­ски рас­пуст, па мо­же да си го до­пуш­та­м лук­су­зот на днев­но дос­пи­ва­ње), та сум по­спал ед­но два ча­са.

Со ог­лед на то­а де­ка не­со­ни­ца­та и не ми е со­се­ма рет­ка гос­тин­ка, а”со си­ла уба­ви­на не би­ду­ва”, буд­на­та сос­тој­ба обич­но ја ко­рис­та­м за да чи­там, прид­ру­жу­ван со му­зи­ка­та што ја са­кам (овој па­т со мо­е­то нај­но­во от­кри­тие, Ѓи­ро­ла­мо Фрес­ко­бал­ди, ита­ли­јан­ски­от Бах). Ду­ри от­по­сле, оби­ду­вајќе да си про­тол­ку­ва­м на што се дол­жи не­со­ни­ца­та, се се­тив де­ка за то­а е ви­нов­на гос­по­ѓа Вин­ка Саз­до­ва од ЗУМ­ПРЕС, ко­ја нај­се­ри­оз­но ра­бо­ти врз об­ја­ву­ва­ње­то на “Ком­бре”, прва­та кни­га од цик­лу­сот “во пот­ра­га по за­гу­бе­но­то вре­ме” од Пруст, врз чи­иш­то ко­рек­ту­ри де­но­ви­ве ма­ни­јач­ки ра­бо­та­м (чи­тај­ќи го по трет па­т пре­ло­ме­ни­от тек­ст и по­стоја­но от­кри­вај­ќи сит­ни пе­чат­ни греш­ки). То­а ќе да е! По­ја­ва­та на Прус­т на ма­ке­дон­ски ме вос­хи­ту­ва, дла­бо­ко воз­не­ми­ру­вај­ќи ме. Не­ве­ро­јат­но сло­жен, мно­гус­ло­ен ав­тор, ра­сип­нич­ки бо­га­т ја­зик, а се­то тоа, пре­не­се­но на ма­ке­дон­ски, се­пак зву­чи ка­ко вис­тин­ска по­е­зи­ја во про­за (да си се по­фа­лам, заш­то не­ма шан­са не­кој друг то­а да го сто­ри). Мо­ра да е то­а при­чи­на­та за мо­јот не­ми­р и за не­со­ни­ца­та.

Ова ме­ѓу­тоа, е при­ја­тен не­мир, не­ми­р што чо­ве­ка го те­ра бу­ден да со­ну­ва, да меч­та­е (при­то­а не­ма го­ле­мо зна­че­ње што има ше­е­сет го­ди­ни!). И да го мо­ли Гос­по­да да му го чу­ва умот за да вта­са да ја дов­рши го­ле­ма­та ра­бо­та за ко­ја се на­фа­тил (де­ло­то има три­на­е­сет гус­то ис­пол­не­ти то­ма, а јас сум во вто­ра­та по­ло­ви­на од вто­ри­от).

И сре­де ова­а уба­ва, по ма­лу де­ка­ден­тна ат­мос­фе­ра, во ко­ја не се мис­ли во по­ли­тич­ки, ту­ку во вред­нос­ни ка­те­го­ри­и за ид­ни­на­та на Ма­ке­до­ни­ја, на на­ши­от убав ја­зик, одед­наш се ја­ву­ва поз­на­т глас (мо­јот ку­ма­шин и со­бо­ре­ц во Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја) кој три­ум­фал­но ми со­оп­шту­ва де­ка му ја­ви­ле де­ка на ра­ди­о ста­ни­ца­та Бу­ба Ма­ра мо­ја­та стра­ни­ца во ДНЕВ­НИ­К слу­ша­те­ли­те ја прог­ла­си­ле за нај­чи­та­на. Не зна­м зош­то ту­ку одед­наш ми се ја­ви мач­ни­на во сто­ма­кот. Мол­чев и ги слу­шав сла­во­пој­ки­те на ку­ма­ши­нот. Све­че­но до­де­лу­ва­ње на приз­на­ни­ја­та во уни­вер­зал­на­та са­ла. Ми го ре­че и име­то на оној што ќе ги вра­чу­ва (се­ко­ја чест, чо­ве­кот ми е поз­на­ник). Ќе има­ло и те­ле­ви­зис­ки пре­нос и це­ла Ма­ке­до­ни­ја ќе до­знае­ла за тоа. То­а ќе би­ло прек­рас­на рек­ла­ма за на­ша­та Ли­га за де­мок­ра­ти­ја. Е ту­ка ве­ќе ми пре­пук­на и му се из­наз­бо­рев на чо­ве­кот, не­ба­ре тој лич­но бе­ше ви­но­вен за мо­јот бес! Му ре­ков (и пов­то­ру­вам) де­ка та­ков вид цир­кус мо­жа­т да пра­ва­т ал­тер­на­тив­ни­те де­мок­ра­ти, но не и ни­е од Ли­га­та. Де­ка сум бе­сен ток­му на ти­е ма­лог­ра­ѓан­ски чи­та­те­ли што спре­ма мо­и­те усил­би да по­могна­м ова пар­че зем­ја да ста­не асол­на ев­роп­ска прав­на држа­ва, прис­тој­но мес­то за жи­ве­е­ње, а не бој­но по­ле на ма­фи­о­зи од се­ка­ков сој, се од­не­су­ва­ат ка­ко спре­ма чис­та ли­те­ра­ту­ра, па ги ин­те­ре­си­ра­ат “по­ен­ти­те”, иро­ни­ја­та, сар­каз­мот итн итн. А ме­не приз­на­ни­ја од та­ков сој лу­ѓе не ми тре­ба­ат. Ми е гај­ле за нив­ни­те сит­ни оду­ше­ву­ва­ња ко­га не­ма­ат… (да не ре­ча­м ма­ди­ња, заш­то же­на ми ќе ре­че де­ка си го ра­си­пу­ва­м ја­зи­кот), па ако ве­ќе се сог­лас­ни со она што го пи­шу­ва­м или го­во­ра­м да се прик­лу­ча­т за да ги ос­тва­ри­ме ти­е це­ли.

Во еден мо­мен­т со чу­де­ње се свес­тив: то­а што не му ус­пе­а на “чо­ве­кот од Бар­дов­ци”, кој во НО­ВА МА­КЕ­ДО­НИ­ЈА на­пи­ша по­ло­ви­на стра­ни­ца на­па­ди врз ме­не, не­ве­ро­јат­но ефек­тно му ус­пе­а на не­кој друг и со сред­ство пред ко­е чо­век ос­та­ну­ва без збор: одам­на ни­кој не ме пов­ре­дил тол­ку дла­бо­ко, тол­ку бол­но, не ме по­го­дил во по­чув­стви­тел­но мес­то од оној што до­шо­л на иде­ја­та да ми го да­де ова приз­на­ние. Она што бо­ли е де­ка се ра­бо­ти за бе­зо­чен фал­си­фи­кат: по­пу­лар­ни ко­лум­нис­ти се Ци­ле На­ци­о­на­ле, Љу­бен Па­у­нов­ски. Ка­де да се по­ја­ва­т ти­е или нив­ни­те во­да­чи на­ро­дот па­ѓа во де­ли­ри­ум. Ова со ме­не е уј­дур­ма во ко­ја не са­кам да учес­тву­ва­м и ов­де­ка (на ин­кри­ми­ни­ра­на­ва стра­ни­ца”) од то­а јав­но, јас­но и глас­но се ог­ра­ду­вам. Уни­вер­зал­на­та са­ла ќе при­че­ка на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја!

###

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ не се продаваат на „традиционален“ начин туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од нашите стратешки определби.

Инструкции за нарачување

За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај во горниот десен агол и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ а ние книгите заедно со автограмот од авторот ќе ги доставиме на Вашата домашна адреса. При нарачката, во полето Белешка за нарачката, задолжително наведете „Колумни“.

Забелешка: Можете да донирате износ по ваш избор но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, ве молиме контактирајте нé претходно.