АЛИ­СА ВО ЗЕМ­ЈА­ТА НА ЧУ­ДА­ТА

30.12.1999

Неш­то пред рас­па­дот на СФРЈ во Ма­ке­до­ни­ја бе­ше мош­не ак­ту­ел­на афе­ра­та со осум­те сус­пен­ди­ра­ни мла­ди по­ли­цајци (“осум­те­ми­на ве­ли­чен­стве­ни”, ка­ко што ги на­ре­ку­ва­а во пе­ча­тот). Ме­не по­ли­ци­ја­та от­се­ко­гаш ме ин­те­ре­си­ра­ла ис­то кол­ку и лан­ски­от снег, та­ка што на­вис­ти­на не зна­м што бе­ше гре­вот на ови­е мла­ди лу­ѓе, по­ра­ди кој ги бе­ше сус­пен­ди­рал то­гаш­ни­от ми­нис­тер за внат­реш­ни ра­бо­ти. По­ве­ќе­то од нив бе­а мо­и сту­ден­ти и тоа, пред сѐ, бе­ше при­чи­на­та што го по­слу­шав мо­јот то­га­шен при­ја­тел Ди­ми­тар Ди­мит­ров и, еден ден, пој­дов да по­раз­го­ва­ра­м за нив­ни­от слу­чај со ми­нис­те­рот Јо­ван Трпе­носки. Со г. Трпе­нов­ски, ина­ку, од­ржу­вав ср­деч­ни (ду­ри при­ја­тел­ски) од­но­си уш­те пред да ста­не ми­нис­тер – бе­ше мој ко­ле­га и пост­дип­ло­ме­ц на кур­сот по кри­вич­но пра­во (от­та­му и ма­лу ис­кол­че­на­та фор­ма на на­ше­то ко­му­ни­ци­ра­ње: ми­нис­те­рот ме­не ми се об­ра­ќа­ше на Вие, а јас не­му на ти!). Пој­дов, зна­чи, и му ре­ков што сум чул за афе­ра­та: де­ка на­вод­но мла­ди­те по­ли­цајци ги сус­пен­ди­рал под си­лен по­ли­тич­ки при­ти­сок и де­ка за то­а дла­бо­ко жа­ли. Ре­ак­ци­ја­та на ми­нис­те­рот бе­ше енер­гич­на: “Од­лу­ка­та е, ве­ли, мо­ја, и во­оп­што не жа­ла­м што ја до­не­сов, а ко­га ќе Ви ги ка­жа­м при­чи­ни­те и Ви­е ќе се сог­ла­си­те!”. Еве во што би­ла ра­бо­та­та: по­ли­ци­ја­та, спо­ред не­го, не мо­же­ла да фун­кци­о­ни­ра со двајца газ­ди – од ед­на стра­на, ми­нис­те­рот, од дру­га стра­на, пар­ти­ја­та!

Се раз­би­ра де­ка бев сог­ла­сен со овој ре­зон и то­а не го кри­ев, ни­ту пак има­ше пот­ре­ба од тоа. “Ако е та­ка, ре­ков, а ве­ру­ва­м де­ка е, ти со­ве­ту­ва­м уш­те де­нес да до­не­сеш две ре­ше­ни­ја: ед­но­то, со ко­е ќе ги пов­ле­чеш сус­пен­зи­и­те, и дру­го­то, со ко­е ќе ги рас­пуш­тиш че­ти­ри­на­е­сет­те ос­нов­ни ор­га­ни­за­ци­и на СКМ во по­ли­ци­ја­та”. Ми­нис­те­рот се насмеа, троп­на ве­се­ло по ма­сич­ка­та пред нас и ре­че де­ка сум бил мош­не ра­ди­ка­лен и де­ка тој то­а ед­нос­тав­но не мо­же да го сто­ри. По­тоа, сврту­вајј­ќи го ше­го­ви­то раз­го­во­рот на дру­га те­ма, ме пра­ша да­ли ќе му го ос­та­ва­м ми­нис­тер­ско­то мес­то до­кол­ку на из­бо­ри­те по­бе­ди (што­ту­ку ос­но­ва­на­та) Ли­га за де­мок­ра­ти­ја. “Во принцип да, од­го­во­рив, но са­мо до­кол­ку се­га ста­неш член на Ли­га­та!”.

И та­ка Јо­во не ги вра­ти вед­наш сус­пен­ди­ра­ни­те, но не ги рас­пуш­ти ни мно­губ­рој­ни­те ос­нов­ни ор­га­ни­за­ци­и на СКМ и, се раз­би­ра, згре­ши (ка­ко и се­кој што не ги слу­ша со­ве­ти­те на Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја, впро­чем): не ми­на­а ни два ме­се­ца, а Ан­те Мар­ко­ви­ќ до­не­се од­лу­ка за депо­ли­ти­за­ци­ја на по­ли­ци­ја­та и г. Трпе­нов­ски мо­ра­ше да по­ста­пи та­ка. Да го сто­ре­ше то­а ко­га му го со­ве­ту­вав, ќе си при­ба­ве­ше ими­џ на де­мок­ра­т и – ве­ро­јат­но –  ќе си го за­чу­ва­ше ми­нис­тер­ско­то мес­то! Депо­ли­ти­за­ци­ја­та на по­ли­ци­ја­та ќе се врзу­ва­ше за не­го­во­то име. Ва­ка, то­а бе­ше сто­ре­но по на­ред­ба одоз­го­ра и тој бе­ше са­мо из­врши­тел, а не ју­нак. Де­но­ви­ве, ко­га се­ри­оз­но ја об­но­ву­ва­ме Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја, еве, уш­те ед­наш (јав­но!) го по­ви­ку­ва­м мо­јот при­ја­тел Јо­во Трпе­носки да нѝ се прик­лу­чи и  ко­неч­но да преј­де­ме обајца­та на ти. При­тоа, ова не е го­ла курто­а­зи­ја! Ми­нис­те­ру­вај­ќи, г. Трпе­нов­ски по­ка­жа ед­но свој­ство што е на  ви­со­ка це­на во Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја: ка­ко ми­нис­тер за внат­реш­ни ра­бо­ти ни­ту еден единствен па­т не на­ре­ди упот­ре­ба на си­ла про­тив на­ро­дот! А тоа, ќе приз­на­е­те, не е сит­на ра­бо­та!

Со неа, за жал, ни­ка­ко не мо­же да се по­фа­ли еден друг бив­ш ми­нис­тер за внат­реш­ни ра­бо­ти, мој не­ко­га­шен сту­ден­т и ми­ле­ни­к (чес­то ду­хо­ви­т ко­лум­нис­т на стра­ни­ци­те на овој ис­т вес­ник). Ко­га ед­наш, ис­про­во­ци­ран од јав­но­то по­ли­цис­ко на­сил­ство, му се ја­вив по те­ле­фон за да му ука­жа­м де­ка е не­раз­бир­ли­во што “не­го­ви­те” тол­ку мно­гу и тол­ку јав­но те­па­ат ток­му под не­го­во­то ми­нис­те­ру­ва­ње, Љу­бо­ми­р нон­ша­лан­тно од­вра­ти: “Не­ка веж­ба­ат!”. По­доц­на, пак под не­го­ва ко­ман­да, по­ли­цајци­те веж­ба­а и во Ѓор­че Пет­ров и на Би­т Па­зар! Ре­зул­та­ти­те од нив­ни­те веж­бов­ни ак­тив­нос­ти се поз­на­ти: Устав­ни­от суд им да­де за пра­во на ѓор­че­пет­ров­ци, а на Би­т Па­зар, ако не се ла­жа­м има­ше и не­кол­ку но­воп­рет­ста­ве­ни (да не ре­ча­м гру­бо: уби­е­ни!).

Ко­га сум ве­ќе кај бив­ши­те ми­нис­три за внат­реш­ни ра­бо­ти на­ед­наш се се­тив де­ка еден од “осум­те­ми­на ве­ли­чен­стве­ни”, пак г. Пав­ле Тра­ја­нов, ло­шо по­ми­на и со д-р Да­на­и­лов Фрчков­ски (со ко­го од­вај не­ка­ко си ги попра­вив од­но­си­те на не­о­дам­неш­ни­от ру­чек што де­ка­нот на Прав­ни­от фа­кул­тет во Скоп­је традицио­нал­но го при­ре­ду­ва  по по­вод Но­ва­та го­ди­на!): и тој го ста­ви чо­ве­ков на мраз са­мо за­то­а што јав­но ка­жа неш­то што го зна­е­ја и птич­ки­те на гран­ки­те – де­ка во зем­ја­ва има ор­га­ни­зи­ран кри­ми­нал, кој до­сегнал до нај­ви­со­ки мес­та во вла­да­та (ако не се ла­жам). Но, за раз­ли­ка од Јо­во Трпе­нов­ски, кој ни­ко­гаш и со ниш­то не ги нав­ре­ди сус­пен­ди­ра­ни­те по­ли­цајци, мо­јот со­фис­ти­ци­ран ко­ле­га оти­де тол­ку да­ле­ку што не му го спо­ме­ну­ва­ше ни име­то на “замрзна­ти­от” г. Тра­ја­нов, ту­ку збо­ру­ва­ше за не­го ка­ко за “до­тич­ни­от чи­нов­ник” (ср­биз­мот е не­гов!). Сет­не, ко­га г. Црвен­ков­ски, во свој­ство на пре­ми­ер, го приз­на по­стое­ње­то на “ок­то­по­дот”, јас пак јав­но по­ба­рав тој да го вра­ти чо­ве­кот на ста­ро­то (по­мош­нич­ко) мес­то! Са­мо, ко­га пак влас­та по­слу­ша­ла неш­то што до­а­ѓа­ло од Ли­га­та за де­мок­ра­ти­ја? Ни­ко­гаш! Ре­зул­та­т од то­а про­пуш­та­ње на Црвен­ков­ски бе­ше по­ја­ва­та на г. Тра­ја­нов на че­ло на ми­нис­тер­ство­то за внат­реш­ни ра­бо­ти во прет­ход­на­та вла­да.

Се­во ова ми ми­на низ се­ќа­ва­ње­то де­но­ви­ве ко­га на­ши­от пре­ми­ер до­не­се од­лу­ка со ко­ја прак­тич­но ја вра­ќа по­ли­ци­ја­та на де­ре­џе­то од СКМ: на мес­то­то од еден про­фе­си­о­на­ле­ц par excellence ста­ва ед­на да­ма што за по­ли­ци­ја­та зна­е ис­то кол­ку и Али­са за зем­ја­та на чу­да­та. Да се разбе­ре­ме, не­ма­м ниш­то лич­но про­тив спо­ме­на­та­та го­спо­ѓа, но, и ме­не (ка­ко и на го­ле­ми­от Јо­хан Вол­ф­ган­г фон Ге­те) ми се ма­чи од ста­ри по­чет­ни­ци! Она од што уш­те по­ве­ќе ми се ма­чи се мо­ти­ви­те по­ра­ди ко­и е нап­ра­вен овој прес­врт: на се­кој што се се­ќа­ва на по­че­то­ци­те на плу­ра­лиз­мот (и гра­ба­ње­то на ДПМ­НЕ по ми­нис­тер­ство­то за внат­реш­ни ра­бо­ти) му е јас­но ка­ко бел ден де­ка со то­а ова­а пар­ти­ја го ос­тва­ру­ва сво­јот сон да ги кон­тро­ли­ра кон­тро­ло­ри­те на ми­рот и по­ре­до­кот во зем­ја­та. За да има од­врза­ни раце во упа­ди­те по фир­ми­те и ап­се­ње­то на ди­рек­то­ри­те, што во по­след­но вре­ме ста­на ма­лу пре­за­чес­те­на прак­ти­ка.

Са­мо, да вни­ма­ва­ат бла­го­на­деж­ни­те ни уп­ра­ви­те­ли! И без вак­ви мај­с­то­ри­и Ма­ке­до­ни­ја е за ни­ка­де во очи­те на ста­ра­та да­ма, на ко­ја тол­ку са­ка да ѝ се приб­ли­жи. Мај­с­то­ри­и­ве ве­ро­јат­но ќе му по­могнат на ДПМ­НЕ да се ота­ра­си (мо­же­би и со пол­но пра­во) од еден гр­ст по­ли­тич­ки душ­ма­ни и мат­ни де­лов­ни кре­а­ту­ри, но, со по­ста­пки­те ка­ко она­а во Ве­лес, осо­бе­но со неж­ни­от од­нос спре­ма “ре­ке­та­ри­те” со ка­ме­ри и мик­ро­фо­ни (Ку­ма­нов­ци би рек­ле: “Гос­по­ди, дај ги па­мет или из­ва­ди им га и оној мал­це што га имав!”), не­ма те­о­ри­ја да ни ги зго­ле­ма­т шан­си­те да вле­зе­ме во Ев­ро­па. То­а си­гур­но! Ина­ку, кол­ку што ме раз­жес­ти ова­а ду­н­стер­ска сме­на, тол­ку ме ис­пол­ни со за­до­вол­ство дос­тој­ни­от за по­чи­т став на г. Тра­ја­нов по ни­ко­ја це­на да не при­фа­ти да вле­зе во член­ство на бла­го­на­деж­на­та ни пар­ти­ја на влас­т за да ста­не уш­те еден вој­ни­к на пар­ти­ја­та.

###

Сакате да продолжите со читањето на останатите 319 колумни? Обезбедете си примерок
Оваа колумна е само една 319-те издадени во збирката наречена едноставно „Колумни“. Оваа книга како и сите останати во издание на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ не се продаваат на „традиционален“ начин туку се добиваат како благодарност за вашата донација. Финансиските средства обезбедени од донациите ќе бидат употребени за помош при школување и вработување на деца без родители, што е една од нашите стратешки определби.

Инструкции за нарачување

За да ја добиете оваа книга, кликнете на копчето Донирај во горниот десен агол и во полето за забелешка наведете ја адресата на која сакате да ви биде доставена книгата. Донирајте износ по Ваш избор во Фондот за школување на Фондацијата Ѓорѓи Марјановиќ а ние книгите заедно со автограмот од авторот ќе ги доставиме на Вашата домашна адреса. При нарачката, во полето Белешка за нарачката, задолжително наведете „Колумни“.

Забелешка: Можете да донирате износ по ваш избор но не помал од 1500 ден + поштарина. Поштарината за испорака во Македонија изнесува 130 денари. За испорака надвор од Македонија, ве молиме контактирајте нé претходно.